Od posljednje gromile postavljene na graničnom pravcu Gabela — planina Žaba,[1] koji je išao prema jugoistoku, započinje sljedeći sektor koji je razgraničen također pravom linijom, ali čiji smjer ide prema jugozapadu i izbija na morsku obalu. Pošto je u ugovoru o miru sa Venecijom izričito navedeno da se i za ovaj sektor povuče granica u vidu prave linije, komisije su u dva navrata išle sve do mora da bi se otklonule sumnje i odredio najbolji pravac. Kada je smjer utvrđen i obostrano prihvaćen, pristupilo se postavljanju uobičajenih graničnih znakova. Sa mjesta Kopita, odnosno Polica, na planini Žabi, granični pravac ide padinom i na krševitom brdu zvanom Hrvenica,[2] postavljena je prva gromila. Odavde granica vodi uzbrdo, kroz šumu i kamenjar, i izlazi na područje Popovića,[3] gdje je postavljena druga gromila. Odavde pravac vodi na Malu Žabu,[4] a treća gromila postavljena je na lokalitetu koji se tada nazivao Stipurinovića Okruglica.[5] Odavde granični pravac produžuje brdom, zalazi na područje Glavinovića,[6] i izbija na brdo koje se tada nazivalo Kurilo.[7] Na njemu je postavljena četvrta gromila. Odavde se granica spušta padinom do pete gromile koja je postavljena »ispod brda, iznad vode«. Nedaleko odavde postavljena je i šesta gromila »na jednoj karakterističnoj stijeni«, odakle se granica ponovo spušta, i na mjestu zvanom Debela ljut,[8] ispod Vilene ploče,[9] postavljena je sedma gromila. Prošavši ponovo kroz krš i šumu granični pravac nailazi na Svatski pod,[10] iznad sela koje se u dokumentima naziva Dobruhovo.[11] Tu je, pokraj puta, postavljena osma gromila. Odavde pravac vodi niz obronak, nailazi ispod Sredimira,[12] gdje je, »na mjestu pod nazivom Dračeva dolina«,[13] iznad vode, postavljena deveta gromila. Deseta gromila postavljena je u istom smjeru, »iznad bunara Lokvica[14] nekog Galovića«,[15] jedanaesta, idući neprestano šumovitim i krševitim područjem, na lokalitetu Vinogradac,[16] »na mjestu gdje se sastaju granice Goračića[17] i Galovića«,[18] s lijeve strane stare gromile, a dvanaesta, na mjestu koje se a danas naziva Vlaka,[19] na području sela Galović. Trinaesta gromila, također na području ovog sela, postavljena je »na mjestu pod nazivom Bjeleševa dolina«,[20] četrnaesta »pokraj jedne velike smreke, u podnožju brda Ljubovik«[21] odakle granični pravac ide kroz teško prohodni krš i izbija na Dubov do,[22] gdje je, pokraj puta, postavljena petnaesta gromila. Šesnaesta gromila postavljena je na malom kamenom brežuljku, »na mjestu pod nazivom Provala«,[23] odakle granična linija vodi na sljedeća kameni brežuljak u blizini Vučje jame,[24] koji je ubilježen u dokumente o razgraničenju kao sedamnaesti granični znak. Odavde se granični pravac spušta, zalazi na područje sela Brestica,[25] a osamnaesta gromila postavljena je »na vrhu njive Vodeni do«.[26] Granica se odavde ponovo penje, prelazi preko puta, produžuje kroz kamenjar i na lokalitetu koji se po hududnami tada nazivao Srednje brdo,[27] na području istog sela, postavljena je devetnaesta gromila. Sa ovog brijega granica silazi kroz šumu, a dvadeseta gromila postavljena je »iznad pećina, na liticama«.[28] Odavde se granica spušta prema jezeru koje se pružalo od Neretve i završavalo upravo tu, ide pored tog jezera, ponovo se prihvata sljedećeg obronka i na mjestu između dva šumovita i krševita brežuljka postavljena je dvadeset i prva gromila, a dvadeset i druga gromila postavljena je na brdo Krstac,[29] iznad Kleka. U istom smjeru a grebenom brda Krstac postavljena je dvadeset i druga gromila, a dvadeset i treća »na desnoj strani vrha brda Krstac, koji gleda prema moru«. Odavde se pravac spušta prema moru, a posljednja, dvadeset i četvrta gromila, postavljena je na lokalitetu koji se tada nazivao Mali Sorđuk,[30] na obali. Sami pak granični pravac završava se na najisturenijoj tački poluostrva Klek.[31]