Granica bosanskog pašaluka prema Austriji poslije mira zaključenog u Sremskim Karlovcima, 26. januara 1699. godine, započinje od ušća Bosuta u Savu, gdje se završava granica onog dijela sremskog teritorija koji je ovim ugovorom ostao Osmanskoj Carevini.[1]

Petim članom mirovnog ugovora sa Austrijom zaključeno je da se rijeka Sava, od ušća Bosuta do ušća Une, prihvata kao granična linija dvaju teritorija. Istim ovim članom utvrđeno je da se riječna ostrva u Savi na ovom potezu u dokumente o razgraničenju ubilježe kao zajednička. Podanici obiju strana mogu ravnopravno koristiti ova ostrva u mirnodopske svrhe. Komisije za razgraničavanje,[2] postupajući u duhu ovo ga stava, ubilježile su u dokumenta o razgraničenju ostrva koja su tada postojala u Savi između ušća Bosuta i ušća Une i zaključile da će se smatrati zajedničkim i ade koje će se, eventualno, pojaviti kasnije.

Od ušća Bosuta do ušća Une u Savu, u vrijeme ovog razgraničavanja, postojala su sljedeća ostrva (ade) u Savi:

1.            Račanska ada,[3] udaljena oko četiri sata hoda od ušća Bosuta, bliža bosanskoj obali Save;

2.            Županjska ada,[4] udaljena od Rače oko dvanaest sati hoda, također bliža bosanskoj obali Save;

3.            Rastovička ada,[5] šest sati hoda od Županje, bliža sremskoj obali Save;

4.            Brodska ada,[6] udaljena oko deset sati hoda od Rastovičke ade, bliža bosanskoj obali Save. Zbog ove ade, na kojoj je tada bilo austrijske vojske i važnijih vojnih objekata, došlo je do spora. Austrijska komisija za razgraničavanje uporno je zahtijevala da ovo ostrvo u Savi ostane pod austrijskom dominacijom. Turska komisija, međutim, nikako nije mogla pristati na ovakav zahtjev. O sporu je obaviještena i Visoka Porta koja se odmah obratila bečkom dvoru sa jednom notom. Ubrzo je stiglo naređenje austrijskog cara grofu Marsiljiju,[7] koji je stajao na čelu austrijske komisije za povlačenje ove granične linije, sa instrukcijama u vezi sa ovom adom. Marsiljiju je naređeno da sa ostrva ukloni topove i ostali ratni materijal, da se poruše rovovi i objekti od strategijske važnosti, i da se i ovo ostrvo, poštujući ugovor o miru, u dokumente o razgraničenju unese kao zajedničko, i da ostane nenastanjeno. Austrijska komisija je bez odlaganja postupila u duhu ovog naređenja.

Od Brodske ade do Jasenovca, odnosno do ušća Une u Savu, nije više bilo nijedne druge ade, niti je bilo ikakvog nesporazuma među komisijama u vezi sa razgraničavanjem.

[2] Muvekit je u svojoj Istoriji Bosne (Salih Hadžihuseinović — Muvekit, Tarih-i diyar-i Bosna, I, str. 574) donio dokumenat iz kojega vidimo ko su bili članovi komisija za povlačenje granica. Predstavnici triju država sastali su se na tromeđi, na Debelom brdu, sjeverozapadno od Knina. Tursku komisiju za granice sa Austrijom predvodio je kapidžibaša Visoke Porte Ibrahim-efendija, a za granice sa Mletačkom Republikom raniji silahdar-aga Osman. Od visokih turskih predstavnika prisustvovale su i sljedeće ličnosti: bosanski defterdar Mehmed-efendija; bosanski miralem Murad-efendija; timardefterdar Ali-efendija; bosanski miralaj Hasan-beg; kliški miralaj Ahmed-beg; zvornički miralaj Ahmed-beg; muteferrika-baša bosanskog divana Ahmed-aga; emin čauša Redžeb-aga; aga Glamoča Ali-aga; bivši aga Knina Jusuf-aga; kapetan Ostrovice Salih-aga; dvojica aga tvrđave Bilaj Ahmed-aga i drugi Ahmed-aga; aga Varcar Vakufa (Mrkanjić Grada) Hadžimahmutović Osman-aga; aga tvrđave Jajce Fadlulah-aga; aga tvrđave Livna Mahmud-aga i priličan broj »starih i uglednih ljudi islamske krajine«.

Austrijsku delegaciju, koju je predvodio grof Marsilji, po Muvekitu, sačinjavali su: grof Ferdinand, Rabata, Vildenštajn (?), Mihajlo kao prevodilac i Talman kao Marsiljijev tumač.

Iz instrukcija upućenih austrijskoj komisiji za povlačenje granica, pisanih 20. III 1699. god. u Beču (Radoslav Lopašić, Spomenici hrvatske krajine, III, 144, 159, 164—165), saznajemo sastav austrijske komisije, koji donosimo, jer Muvekitovi podaci o ovim ličnostima nisu potpuni. Pored Marsiljija, koji je bio šef komisije, tu su bili: Grof Ivan Ferdinand Herberštajn, potpredsjednik ratnog vijeća u Gracu; grof Josip Rabata, ratni vijećnik; grof Ivan Josip Vildenštajn; grof Gvidobald Maks Sauer i nadinženjer Ivan Fridrih Holštajn. Iste ove ličnosti 19. septembra 1699. godine šalju iz Karlovca izvještaj o svom radu caru Leopoldu I. Datum na Muvekitovom dokumentu o sastanku komisija na tromeđi, u dan se poklapa sa datumom na dokumentu kojim »povjerenici kraljevski, mletački i turski ustanovljuju tromeđu na vrhu Medvidije glave« (16. safera 1111. po WMVT odgovara 15. VIII 1699). Up. Lopašić, nav. dj. III, str. 159.

[3] Račanska ada, nalazi se između Sremske Rače i ušća Bosuta. Zaprema oko 6 ha. Danas je pod topolama, a ranije je bila i obrađivana.

[4] Županjska ada, odavno ne postoji.

[5] Rastovička ada, vjerovatno ada na ušću Bosne u Savu, blizu Bosanskog Šamca, ili ona koja se nalazi nešto ispod Slavonskog Šamca. Međutim, na topografskoj sekciji Gradište und Bos. Šamac (MI, 1914), obje se ove ade nalaze bliže bosanskoj obali. Nedaleko od ove posljednje ubilježena je još jedna ada, a ova je bliža desnoj, slavonskoj strani. Kod Srkulja (Uređenje međa ... str. 22. i nap. 3) stoji Rastovizza, odnosno Hrastovicz.

[6] Brodska ada, postoji i danas, zaprema 4—5000 m2. Mještani je nazivaju samo ada. Nenastanjena je i, što je karakteristično za ovu adu, povremeno mijenja oblik.

[7] Šef austrijske komisije za povlačenje granične linije bio je grof Alois Ferdinand Marsilji. Rođen je u Bolonji 1658. godine. Vanredno sposoban i široko obrazovan, već od 1681. godine stupa u službu austrijskog dvora. Godine 1683. pao je u tursko zarobljeništvo i tom prilikom naučio turski. Otkupljen je od Turaka 1684. u Budimu. Godine 1685. ponovo u službi Leopolda I, kao pukovnik, odbranio je od turskih napada Višegrad na Dunavu. Bio je na čelu austrijske komisije za povlačenje granica poslije Karlovačkog mira. Ostavio je dragocjene materijale, koji se odnose i na naše krajeve. Svi njegovi spisi nalaze se danas u Bolonji (up. Oswald Redlich, Geschichte Ősterreichs. Begonnen von Alfons Huber. Sechster Band. Ősterreichs Grossmachtbildung in der Zeit Kaiser Leopold I, Gotha, 1921, pp. 348, 355, 574, 605, 609; Baptistin Poujoulat, Geschichte des Osmanischen Reichs von der Eroberung Konstantinopels bis zum Tode Mehmeds II, űbersetzt und bis auf die neueste Zeit vortgesetzt von Julius Seybt, Leipzig, 1853, p. 160).